Het Chinees lantaarnplantje

 

De takjes van dit hangplantje zijn niet hard of stug maar hangen soepel en sierlijk naar beneden als dunne draadjes. Ik heb dit plantje vroeger op mijn zolderslaapkamer gehad en omdat het zolderraam geen vensterbank had, maakte ik van een plankje een soort zwevend vensterbankje want het plantje moest licht hebben. Geen fel zonlicht en dat kwam goed uit, de zon kwam daar niet. Zo hing het ‘vensterbankjesplankje’ voor het raam en daarop prijkte, in een klein bloempotje, mijn Chinees lantaarnplantje. Aan de dunne takkendraadjes zaten kleine blaadjes die op hartjes leken. De blaadjes waren niet donkergroen maar grijsgroen. Als het plantje goed verzorgd werd, kwamen er tussen die blaadjes harde bolletjes. Zo’n bolletje kon je in de aarde erbij stoppen en daar groeide weer een nieuw strengetje aan. Hoe meer bolletjes je in de aarde stopte, des te voller werd het plantje in de breedte. Was dat niet het geval dan was het plantje maar iel en werd alleen maar lang en langer.

Een tijd geleden, toen ik mijn kamerplanten water gaf, dacht ik ineens terug aan dat Chinese hangplantje. Wat was dat toch eigenlijk een bijzonder plantje. Ik had het, in een bloemenzaak of tuincentrum, nooit meer gezien. Eerlijk gezegd had ik er gewoon nooit meer op gelet en zou dat vanaf nu eens gaan doen en ernaar vragen want ik wilde zo’n plantje wel weer graag hebben.

In verschillende zaken hadden ze mij verwonderd aangekeken. Ze kwamen met diverse soorten hangplanten aandragen. Zeg dan dat je er nog nooit van hebt gehoord, dacht ik.
Ook klimplanten kwamen tevoorschijn want als die niks te klimmen hadden, gingen ze vanzelf hangen. Maar nee, het was niet hét bijzondere, grappige Chinese lantaarntje en ik kreeg steeds ‘nul op het rekest’ en ik legde het maar naast me neer.

Op een dag liep ik een heel leuk bloemenzaakje binnen en omdat ik tussen allerlei originele tierlantijntjes en decoraties en kransen ook vreemdsoortige bloemen en planten zag, schoot het Chinees lantaarnplantje weer in mijn gedachten. Het winkeltje was smal maar heel diep en mijn ogen zochten snel de zaak door. Hier maakte ik een goede kans en liep naar een meisje dat vooraan in de winkel, achter de toonbank stond. Ik zei haar meteen de naam van het hangplantje, nadat zij me vroeg of ze mij kon helpen.
Ze herhaalde mijn woorden “Chinees lantaarnplantje.”
Dat klonk stellig en niet vragend. Ze kwam achter de toonbank vandaan. “Loop maar even mee”, zei ze en dat deed ik. Ik was uitgelaten en volgde haar op de voet. Ze stopte, ik ook.
“Je bedoelt met die hele dunne draadtakjes?”, zei ze. Ik knikte en mijn ogen glinsterden.
Ze zette de pas er weer in maar stopte weer, ik ook. “Je bedoelt met die hele kleine blaadjes?” Voordat ik glimlachend, ja kon zeggen, dribbelde zij alweer verder de winkel in en ik ook. Al lopend zei ze “Bedoel je die met die blaadjes die niet echt groen zijn maar grijzig groen?”
“Ja die bedoel ik”, zei ik. Ze stopte abrupt en ik knalde bijna met mijn kin tegen haar rug aan. “Schattig zijn die blaadjes hè, ze lijken een beetje op hartjes”, haar stem klonk net zo schattig als de blaadjes. “Ja die bedoel ik”, zei ik enthousiast. De pas ging er weer in, de mijne ook. Ik zag haar hoofd van links naar rechts draaien. Mijn hoofd draaide vanzelf mee. Onder het lopen hoorde ik haar vertellen over de harde bolletjes en terwijl ik daar blij van werd, zei ze “Bedoel je die?”
“Bolletjes, ja ja, met die bolletjes, die bedoel ik”, zei ik.
We kwamen richting de hangplanten, zag ik. Goh, die winkel was inderdaad behoorlijk diep.
Al die tijd liep ik vlak achter haar en bevestigde steeds haar vraag, die eigenlijk geen vraag was want ze kende het plantje precies.
“Die plantjes kunnen echt heel lang worden hoor”, zei ze. Ze liep nog wat verder en ik ook.
Ze ratelde door dat het plantje licht moest hebben maar geen fel zonlicht. Dat wist ik en dacht terug aan mijn zwevende vensterbankje. We waren bijna achter in de winkel.
Ze mompelde “Het Chinees lantaarnplantje.”
Ja fijn, dacht ik.
Ze draaide zich om en zei “Die hebben wij niet.”

Hiltje