De proef op de som

 

Anita en ik
privé foto’s

Was ik een uitzondering omdat ik iedere dag zo graag naar school ging?
Nee, dat zullen vast wel meer kinderen zo hebben ervaren.
Mede dankzij mijn vriendin Anita heb ik zoveel plezier gehad.
Op de middelbare school werden wij vriendinnen en tot op de dag van vandaag hebben we nooit of te nimmer ruzie gehad.

 

Natuurkunde, scheikunde, ik heb het verschil nooit begrepen.
Dat kwam grotendeels doordat beiden lessen in hetzelfde lokaal werden gehouden en daar dan ook nog werd lesgegeven door dezelfde leraar.
Die leraar was een klein en miezerig mannetje, als je achteraan in de klas zat zag je hem niet.
Hij had kleine handen, korte beentjes en een klein spits gezichtje.
Op zijn harige neus stond een klein ouderwets brilletje.
Ja alles was klein zoals ook zijn stem. Een piepstemmetje.
Hij praatte erg zachtjes zodat je je oren flink moest spitsen om hem te kunnen verstaan. Ik had geen idee waar hij het allemaal over had, behalve als hij het over moleculen had. Dat was schijnbaar zijn specialiteit en daar kon je niet omheen.
Want dan begon hij te brullen als een leeuw, dan werd zijn hoofd een rode bol en riep hij opgewonden en heel hard: “MOLECUUL!!”
Dan sodemieterde ik zowat van mijn stoel en schrok ik wakker uit zijn saaie les.
Dé moleculen werden zowel in zijn natuurkundeles als in zijn scheikundeles voor de dag getoverd, daardoor wist ik nooit in welke van de twee lessen ik zat want het kwam allemaal op hetzelfde neer.
Bij het woord molecuul leek het of hij een orgasme kreeg en werden zijn ogen vurig en hitsig. Hij wreef dan door zijn gitzwarte haren, die altijd keurig in een scheiding waren gekamd met een plat spuuglokje op zijn voorhoofd.
Bij dat wrijven door zijn haardos, kwamen er een paar grijze haren uitgestoken en werd zijn spuuglokje een wilde rechtopstaande kuif.
Dan pakte hij een schoolkrijtje uit de richel.
Hij tekende een grote cirkel op het schoolbord en als de twee uiteinden elkaar raakten dan articuleerde hij: “MO-LE-CUUL.” In het midden van die cirkel knalde hij een dikke punt op het bord en bij die stip riep hij: “KERN!”
Dan brak zijn krijtje in twee stukken en dan kon ik mijn ingehouden adem weer uitblazen en weer slapen of naar buiten staren.
De uitbarsting van onze leraar was weer voorbij.
Die leraar heette Piet en iedereen noemde hem Pietje Molecuul.
Hij was dus saai en klein en alleen bij de brullende woorden:
“MOLECUUL”, “KERN” en “NU DE KLAS UIT”, was hij eventjes een hele ‘Bram’, om daarna weer in zijn schulp te kruipen. Ik vond er helemaal niks interessants aan en dat was op mijn rapport wel te zien.
Op een dag toen stapte Pietje van zijn voetstuk af van alle eentonige gewoontes en werd het een zeldzame les. We gingen met de hele klas proeven doen.
Iedereen was enthousiast want dat klonk erg leuk.
Tafeltjes werden tegen elkaar aan geschoven en er werden groepen gemaakt.
Nou ja groepen? Iedereen wilden twee aan twee samenwerken want dit was waarschijnlijk de enige kans dat je naast diegene mocht gaan zitten waar je normaal gesproken in de klas niet naast mocht zitten. Zo was dat ook met Anita en mij.
Tjonge, Pietje was deze dag flexibel!
Op de tafeltjes werden voorwerpen geplaatst. Branders, accubakken, microscopen, reageerbuizen, kannetjes met vloeistoffen enz. enz.
Onze klas leek wel een laboratorium.
Met kleine pasjes dribbelde Pietje door het lokaal om het allemaal in orde te maken en wreef hij in zijn kleine klamme handjes en had er zelf ook duidelijk zin in.
Alles werd verdeeld en na de proef was het de bedoeling om er een verslag van te maken. Anita en ik kregen een glazen bak die wij met water moesten vullen.
En omdat de bak niet te tillen was kregen wij een maatkan.
We kregen ook een bakje met voorwerpen, zoals: een houtblokje, steentjes, kurk, karton, papier, een spijker, een stukje glas, tin en lood en kunststof en een flesje olie.
Anita en ik keken elkaar vragend aan maar wisten eigenlijk beide wel meteen wat de bedoeling was. Er lag ook een vel papier klaar waarop we moesten schrijven wat er bleef drijven en wat ging zinken. Nee toch zeker!! Dat hadden wij weer.
Dat ging Pietje Molecuul toch niet menen! We waren geen kleuters!
En waarom zo’n grote bak? Het leek wel een aquarium! Deze simpele proef kon toch ook in een bekertje water? Het duurde een eeuwigheid voordat we met de maatkan de grote glazen bak hadden gevuld. Zo, die was nou vol, oké.
Maar we keken eens om ons heen en al onze klasgenootjes waren al bezig en dat zag er indrukwekkend uit. Wij wilden veel liever met een brander of microscoop werken.
Daar zaten we dan voor het aquarium. Wat een stomme opdracht!
We plonsden een voorwerpje in het water en werden melig. Waarom om en om?
De één goot het flesje olie leeg en de ander pakte het bakje en mikte alle overgebleven voorwerpen tegelijk het water in. Wij keken elkaar lachend aan.
Nog even opschrijven wat er zonk of bleef drijven, zo klaar! Opdracht voldaan,
dat hoefde echt niet een heel lesuur te duren.
Pietje was aan de andere kant van de klas twee jongens aan het helpen met de prepareeraccessoires, object en dekglaasjes voor de microscoop.
Wij konden niet zeggen dat we al klaar waren en zaten ons stierlijk te vervelen.
Ik graaide alle spulletjes het water uit.
“Zullen we doen wie het langste onder water kan blijven?”, zei ik tegen Anita.
Zij stak meteen haar hoofd in het aquarium met water en dook kopje onder.
Dat zag er heel grappig uit. Ik zag haar gezicht door het glas, haar ogen stijf dichtgeknepen en haar haren dansten op het water. Haar wangen werden boller en boller en ik hield de tijd bij op mijn horloge.
Ik kwam niet meer bij van het lachen, tjonge wat was dat komisch.
Ik zag een aantal luchtbellen en het hoofd van Anita weer uit het water komen.
Haar haren waren kletsnat en ik plaste bijna in mijn broek en gierde het uit.
Wat waren wij gek om dit te doen maar wat hadden wij een pret.
Nu was het mijn beurt, ik nam een grote hap lucht en dook ook onder.
Ik hoorde getik tegen het glas. Ja, ja, dacht ik, zij wil winnen maar ik hield vol.
Het getik werd hard geklop maar ook op mijn hoofd. Au, ik kwam naar boven, ook klets kliedernat en wreef in mijn ogen.
“NU DE KLAS UIT!!” Het was Pietje Molecuul.
Hoestend en proestend verlieten wij de klas. We gingen onszelf maar even fatsoeneren voor de spiegel in het toilet. Oh oh, wat hebben wij gelachen. Wat een lol!

Hoe zou het toch komen dat ik zo graag, iedere dag weer, naar school ging?

Hiltje