De broedmachine

Moeder!!  Ja, dat moet hij gedacht hebben toen hij voor het eerst in zijn nieuwe leven zijn oogjes opende en in de ogen van mijn vader keek.
Mijn vader had het ei, waar hij uit was gekomen, immers uitgebroed.
Nee niet echt uitgebroed door dagen zelf op het ei te zitten en het warm te houden.
Mijn vader kon veel maar dat nou nog net niet.
Nee het zit zo, mijn vader had zelf een broedmachine gemaakt, heel vakkundig.
Een houten raamwerk hield piepschuim bij elkaar, het werd een broedkast en die kast had een deurtje waarin een raampje was gemaakt. Als je door dat raampje keek zag je een paar uitschuifbare verdiepingen. Op de bodem van zo’n verdieping lag gaas en daarop de eieren.
Verder hingen er een  paar warmtelampjes in aan het plafond en aan de wand hing een thermometer.
De broedmachine stond bij ons op de zolderkamer op de grond.
Ik herinner het me nog zo goed maar dat kan ook niet anders, ik lag zelf ooit wel een uur op mijn buik door het raampje te kijken en keek dan in een knus broedkamertje, wat later ‘babykamer’ werd en ik wachtte dan geduldig af of ik al iets zag bewegen.
Als ik dan opstond stonden de ribbels van de harde vloerbedekking in mijn benen gegraveerd.
Ik mocht zelf ook wel eens de eieren omdraaien als ik het deurtje maar weer heel goed sloot, want het ging ook wel eens mis, dan kwamen de eieren niet uit.
Maar toch zijn er heel veel eieren uitgekomen en is er heel wat gevogelte bij ons op de zolderkamer geboren.
En deze keer…. waren wij allen heel verrast.
Hij, die mijn vader als zijn moeder aanzag, was een eend!
Zo gauw zijn wankelende pootjes zijn mooie donslijfje konden dragen mocht hij van de zolderkamer af en trippelde hij de hele dag achter mijn vader aan.
Door de kamer, keuken en de gang maar als mijn vader naar de schuur liep, om weer een volgende hobby in elkaar te timmeren, waggelde Ducky achter hem aan en hield hij mijn vader gezelschap in het schuurtje. Die twee raakten onafscheidelijk aan elkaar gehecht.
Kleine Ducky werd Duck! Maar ook zijn uitwerpseltjes werden uitwerpsels! Mijn moeder kon die flatsen op de vloerbedekking niet waarderen en ze klaagde dat Duck niet kon blijven.
Hoe kon ze dat nou zeggen. We hadden veel plezier met Duck.
Iedere avond als de afwas was gedaan en het aanrecht weer helemaal leeg was, werd de gootsteen tot aan de rand gevuld met water en mocht Duck even zwemmen.
Dat waren hele kleine rondjes en flapperdeplap gingen zijn eendenvoetjes. Dan vlogen de spetters tegen de tegels en de keukenkastjes. Het was een tevreden eend en hij stribbelde alleen tegen als hij zijn frisse zwemles weer moest staken.
Natuurlijk wilde mijn vader hem houden maar hij wist ook dat Duck het ouderlijk huis eens moest verlaten maar dat stelde hij steeds uit. In onze buurt was een hele grote visvijver en dat zou Duck zijn nieuwe adres worden.
Op een dag ging het gebeuren…. we namen afscheid.
Ik weet nog hoe mijn vader met rode waterige ogen thuis kwam… zonder Duck.
Met een stem die oversloeg zei hij: “ het is dichtbij, we kunnen Duck zo vaak opzoeken als we willen”.
Iedere dag die daarna volgde viel er een gat in de avond en na het afwassen en het keuken-opruim-ritueel was het triest stil. Dan ging de t.v. wat vroeger aan.
Het werd kouder en er werd flinke vorst voorspeld. Mijn vader liep wat zenuwachtig heen en weer en dacht erover na om, nog voordat de grote vijver kans kreeg om een gladde ijsbaan te worden, Duck weer naar huis te halen.
Hij had er nachten van wakker gelegen en liggen piekeren hoe Duck zijn voetjes misschien wel  vast zouden kunnen vriezen. Maar toen hij bij de vijver aankwam had Duck ondertussen vele vrienden en vriendinnen om zich heen verzameld en werden er delen van de vijver vrij  gehouden van ijs.
Het kon niet mooier, Duck was gelukkig!
En ons verdriet om zijn gemis verdween natuurlijk ook.
Zo hoort het ook.
Mijn vader is daarna nog heel vaak ‘moeder’ geworden van een knobbelgans en een pauw maar voornamelijk van kippen en hanen.
En ‘zijn kinderen’ kwamen altijd goed terecht.

Hiltje